AIREDALE TERRIER
EQUITANA /FCI/
Strona główna / Nasze psy / Galeria / Szczeniaki / Kontakt / Linki / O rasie
Wzorzec airedale terriera oraz komentarz
Wygląd ogólny
Największy z terierów. Muskularny, aktywny, dość krępy, nie sprawia wrażenia wysokonożnego lub o przesadnie długim tułowiu.
Zachowanie/charakter:
Pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, reagujący na każdy bodziec, stale w napięciu. Wskazuje na to wyraz oczu, sposób noszenia uszu i postawiony ogon. Łatwy w kontaktach, ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny. Czujny i nieustraszony, ale nie agresywny.
Głowa airedale teriera:
O dobrych proporcjach, bez widocznej różnicy w długości mózgo- i trzewioczaszki. Nie ma niej zmarszczek.Mózgoczaszka:
Trufla nosa: czarna
Kufa dobrze wypełniona pod oczami, nie może być w profilu zadarta do góry ani opadająca, płasko klinowata lub z gruba ciosana, jej modelowanie powinno być zgrabne i delikatne.
Wargi przylegające
Uzębienie: szczęka i żuchwa są głębokie , mocne i muskularne, gdyż siła chwytu jest bardzo pożądana. Nie mogą mieć jednak kształtu tak zaokrąglonego, by policzki psa wydawały się pucułowate, co jest traktowane jako wada. Zęby są mocne. Pożądany zgryz nożycowy, to znaczy, że górne siekacze w ścisłym kontakcie przykrywają dolne i są ustawione pionowo. Zgryz cęgowy jest akceptowany. Przodozgryz i tyłozgryz są niepożądane
Policzki płaskie, nie uwydatnione
Oczy ciemne, małe, nie wyłupiaste, o charakterystycznym dla teriera wyrazie, spojrzenie pojętne i bystre. Oczy jasne lub wypukłe są wadliwe.
Uszy w formie litery "V" noszone u boków głowy, małe, ale pasujące do wielkości psa. Linia ich załamania przebiega nieco ponad wierzchem czaszki. Zwisające, ciężkie uszy lub zbyt wysoko osadzone są niepożądane.
Szyja airedale terriera : O czystej linii, muskularna, średnio długa i średnio gruba, poszerza się stopniowo ku łopatkom, bez luźnego podgardla.
Tułów:
Grzbiet : krótki , mocny, prosty bez odznak słabości.
Lędźwie umięśnione. Pies o krótkich lędźwiach i dobrym ożebrowaniu ma zwarte słabizn. Odległość od ostatniego żebra do biodra jest mała. Wydłużone lędźwie mogą powodować pewną słabość, wiotkość tej partii.
Klatka piersiowa głęboka ( mniej więcej do poziomu łokci) nie jest szeroka. Żebra dobrze wysklepione.
Ogon : gruby, mocny. Wysoko osadzony.
Kończyny:
Kończyny przednie: całkowicie proste o silnym kośćcu.
Łopatki długie, skośne, dobrze pochylone do tyłu, płaskie.
Łokcie prostopadłe do tułowia, w chodzie swobodne poruszające się po jego bokach.
Kończyny tylne:
Uda długie i silne.
Stawy kolanowe dobrze ukątowane, nie są skierowane ani do zewnątrz ani do wewnątrz.
Podudzia muskularne
Stawy skokowe nisko położone. Oglądane od tyłu równoległe.
Łapy małe, okrągłe i zwarte, o grubych opuszkach i palcach umiarkowanie wysklepionych, które nie zwracają się ani na zewnątrz ani do wewnątrz
Ruch:
Kończyny kierują się prosto ku przodowi. Przednie kończyny pracują swobodnie, równolegle do boków ciała, oglądane od frontu wydają się przedłużeniem jego linii. Rozstawienie w łapach jest takie samo jak w łokciach. Kończyny tylne silnie wypychają ciało.
Okrywa włosowa:
Włos Twardy, gęsty szorstki, nie tak długi, by był nastroszony. Włos przylegający, prosty i ścisły pokrywa tułów i kończyny. Sierść okrywowa jest twarda, druciana, sztywna , podszerstek miękki i krótszy. Najtwardsza sierść jest lekko falista. Lokowaty lub miękki włos jest wysoce niepożądany.
Umaszczenie górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub grizzle. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy są często ciemniej podpalane, a czarne naloty mogą występować wokół szyi i na policzkach. Toleruje się skupisko białej sierści między przednimi nogami
Wielkość:
Wysokość w kłębie dla samców : ok. 58-61 cm
dla suk: ok.56-59 cm
Błędy:
Wszelki odstępstwa od standardu są traktowane jako wady i oceniane w zależności od stopnia w jakim występują
Uwaga :
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie
Wzorzec zaczerpnięty z książki : Teriery pani E. Chwalibóg)
****************************************************************************************************
KOMENTARZ DO WZORCA AIREDALE TERRIERA
GŁOWA ma właściwe proporcje, gdy mózgoczaszka jest tej samej długości co kufa. Jeśli kufa jest dłuższa to może to oznaczać jej mniejszą pojemność i siłę. Mózgoczaszka jest płaska, patrząc z boku, czy z przodu. Czoło bez zmarszczek. Doskonały kształt głowy to cegła. Mięśnie policzków widoczne, ale płaskie. Nadzwyczajnie długimi głowami charakteryzują się osobniki o dużym wzroście i cienkiej kości. Szerokość między uszami umiarkowana. Za szerokie głowy wydają się ciężkie, a ich wyraz nie jest charakterystyczny dla airedale’a. Linia czoła i kufy tworzy płaski profil, stop nieznacznie zaakcentowany. Wiele airedale terierów ma głowę o profilu z baranim nosem skierowanym w dół ( tak zwany „down face” – charakterystyczna cecha u bullteriera) Defekt ten można powiększyć lub zakamuflować fryzurą. Czaszka mocnego samca może wydawać się mało subtelna, ale nigdy nie powinna być z gruba ciosana.
NOS powinien być duży i głęboko czarny. Delikatny nos mają psy o słabej kufie i tylko obfita broda to kamufluje. Różowe noski szczeniąt z wiekiem ciemnieją.
UZĘBIENIE powinno być zwarte w zgryzie nożycowym, dopuszczalny zgryz cęgowy. Braki zębów występują rzadko i najczęściej dotyczą zębów P. Rozstawienie siekaczy powinno być szerokie , w równej linii , zęby duże. Przy wąskiej kufie są mniejsze ściśnięte. Wargi przylegające, czarne. Luźne podgardle i wargi są wadą.
OCZY ciemne jak tylko możliwe –zbyt jasne powinny być surowo ocenianie
USZY jak i oczy stanowią o klasie airedale terriera. Trójkątne, nieduże lub średniej wielkości, załamane nieco powyżej linii czaszki. Ich czubki skierowane są w dół, a nie jak u foxterriera ku zewnętrznemu kątowi oka. Duże, wiotkie, nisko osadzone i zwisające uszy są wadą. Trafiają się uszy małe, twarde, załamane zbyt wysoko, jak u foxterriera. Najgorzej oceniane są uszy niesymetryczne.
SZYJA z profilu powinna być sucha, bez śladu podgardla. Średniej długości, chociaż na wystawach sędziowie preferują dłuższe szyje. Nie może być szczupła, łabędzia. Połączona z długą skośną łopatką jest przepiękna. Wysoki i szeroki kłąb jest ważnym składnikiem tzw. Płynnej górnej linii ciała. Płaski kłąb jest poważnym niedostatkiem. Jego kształt jest spowodowany przez krótką, stromą łopatkę. Szyja ostro nieładnie łączy się z kłębem.
FRONT to ułożenie ramion, ich kształt oraz budowa klatki piersiowej (o umiarkowanej szerokości). Jeśli łopatki są zbyt blisko ustawione to nogi przednie wyrzucane są na boki. To częsta wada airedale teriera. Spotykamy zbyt wąski front i klatkę piersiową, wówczas przednie nogi wiosłują. Szeroki front o odstawionych łokciach, zbieżnych łapach spotyka się rzadziej. Klatka piersiowa u dorosłego osobnika powinna sięgać łokci. Przedpiersie zazwyczaj nieznaczne. Łopatka niezbyt długa dająca efekt, że przednie kończyny znajdują się przed psem.
PRZEDNIE NOGI absolutnie proste, silne, równoległe, równo rozstawione na całej długości. Kość gruba. Śródręcza krótkie i niemal pionowe.
TYLNE KOŃCZYNY powinny być dobrze kątowane, ale nie, jak u owczarka niemieckiego.. Najczęściej spotykaną wadą jest słabe kątowanie stawu kolanowego i beczkowata postawa tylnych kończyn. Bywają wąskie zady i ciasno ustawione, choć proste nogi. Rzadziej występuje postawa krowia o zbliżonych stawach skokowych. W postawie tylne kończyny powinny być rozstawione szerzej niż przednie. Staw skokowy nisko położony i dobrze kątowany. Śródstopie stoi pionowo do podłoża. Łapy skierowane zawsze na wprost. Najlepiej, gdy airedale terrier jest średnio kątowany. Długość wykroku kończyn przednich musi być skoordynowana z ruchem tylnych.
ŁAPY małe, okrągłe, zwarte, kocie o ścisłych palcach. Pazury czarne lub ciemnobrązowe. Luźna łapa, płaska z cienkimi opuszkami to duża wada. Taką płaską łapę mają ciężkie szczeniaki, co z czasem ulega zmianie. Miękkie, piaszczyste podłoże nie sprzyja formowaniu ładnej łapy.
RUCH stanowi jedno z podstawowych kryteriów oceny psa w ringu. Ma być równoległy i wydajny (w wolnym kłusie). Kłus powinien być wydajny, efektywny, swobodny i długi. Przednie nogi wyrzucane nisko nad ziemią. Wadą są miękkie nadgarstki i luźne ramiona. Pies nie może drobić. A.t. o wyraźnych usterkach nie będzie dobrze biegał.
OGON – jego ustawienie zależy od kształtu zadu. Powinien być wysoko osadzony, a nie za psem. Zawsze pochylony ku przodowi, łukowaty. Prosty jak strzała budzi podejrzenia o jego korygowanie. Zakręcony nazywamy wiewiórczym, gorszy jest podkulony pod siebie – świadczy o braku temperamentu, głównego atutu airedale. Większą wadą jest złe osadzenie ogona niż jego noszenie. Ogon nie kopiowany ( w wielu krajach wprowadzono już zakaz kopiowania ogonów ) radośnie noszony. Do tej pory hodowcy nie selekcjonowali psów ze względu na zakręcone ogony. Musi minąć jakiś czas zanim hodowcy uporają się z tym problemem.
SIERŚĆ – druciana, prosta lub lekko falista z dużą ilością podszerstka. Dobrze chroni psa przed złymi warunkami pogodowymi. Błoto dobrze wykrusza się z łap obrośniętych umiarkowanie długimi, szorstkimi włosami. Wadliwa szata jest miękka, kudłata, kręcona, a psy tak porośnięte są odrzucane z hodowli. Miękka wadliwa sierść jest kłopotliwa w utrzymaniu. Wełnisty włos jest obfity o pszenicznym bądź beżowo – szaro – brązowym podpalaniu, do tego czaprak jest smoliście czarny. Zaczernione są również uszy, i czubek kufy. Miękkowłose psy często mają wyśmienitą anatomię. Obfita sierść dla laika jest atrakcyjna. Wełnistą sierść rozpoznajemy po barwie. Taka sierść jest trudna do wyskubania i zwykle się ją strzyże. Druciana sierść jest jedyną prawidłową okrywą.
UMASZCZENIE jest czaprakowe czyli grzbiet jest czarny a reszta ruda. Wadą są czarne uszy. Lekkie przejścia od jednej barwy w drugą na łopatkach i udach. U niektórych airedali czaprak w całości jest rudo – szary. Soczyście umaszczone psy z czarnym jak smoła czaprakiem i przybliżonym do koloru ciemnego kasztana podpalaniem często mają niedostateczny obrost lub tendencję do niepełnego wybarwienia w okolicach ramion, uszu i ud. Mały czaprak i ruda szyja skracają psa. Czarny kołnierz wokół szyi nie jest pożądany, bo pies wydaje się ponury w wyrazie. Biała plamka z włosów na froncie nie stanowi wady.
WZROST – uważa się, że samiec powinien być na górnej granicy wzrostu lub nieco powyżej, a duża suka nie jest dobrze widziana. Dziś wiele championów przekracza wymiary określone standardem. Trudniej spotkać samca za małego niż trochę przerośniętego. Najbardziej liczy się typ psa, uroda i wyraz.
Komentarz opracowany przez K.Nitkę
© 2022 Airedale Terrier - Equitana